““ေဒါက္တာဘေမာ္၏ ေျပာျပခ်က္””

““ေဒါက္တာဘေမာ္၏ ေျပာျပခ်က္””

          ၁၉၄၆-ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၅-ရက္ေန႔။

          ဤေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ အဓိပတိေဟာင္း ေဒါက္တာဘေမာ္သည္ အဂၤလိပ္စစ္ေလယာဥ္ ပ်ံတစ္စင္းျဖင့္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္အား သြား၍ႀကိဳဆိုၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ား မွာ ကၽြႏ္ုပ္အပါအ၀င္ ဓါးမပါတီ၀င္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဗႏၶဳလဦးစိန္၊ ဟသၤာတဦးျမ၊ ေပ်ာ္ဖြယ္ဦးျမ၊ ဦးဘ၀င္းႏွင့္ တျခားလူႀကီးလူေကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပင္ျဖစ္၏။ သြားေရာက္၍ႀကိဳဆိုသည့္ ကားမွာ အစီးေပါင္း၂၀-ရွိေလသည္။

          မ်ားမၾကာမီ ေဒါက္တာဘေမာ္စီး၍လာေသာ အဂၤလိပ္စစ္ေလယာဥ္ပ်ံသည္ နိမ့္၍နိမ့္၍ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္သို႔ ဆင္းလာေလ၏။ ေလယာဥ္ပ်ံဆိုက္လိုက္ေသာအခါ ေဒါက္တာဘေမာ္သည္ အဂၤလိပ္စစ္ပုလိပ္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ဆင္းလာေလ၏။

          ေဒါက္တာဘေမာ္သည္ အနည္းငယ္ပိန္သြားသည္။ သူ၀တ္ဆင္ထားသည္မွာ ပိုးအနက္ေရာင္ ဥေရာပ၀တ္စံုျဖစ္သည္။ သူ၏နာမည္ေက်ာ္ ဓါးမပါတီဦးထုပ္ကို ေဆာင္းထားေလသည္။ လာေရာက္ ႀကိဳဆိုသူမ်ားကို တစ္ဦးခ်င္းလိုက္၍ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္၏။ သူ၏ၾသဇာတိကၠမရွိေသာအသံကား မေျပာင္း။ မာၿမဲမာေနတုန္းပင္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ကို သတင္းေထာက္မ်ားက ၀ိုင္း၍ဓါတ္ပံု႐ိုက္မည္ ျပဳၾက၏။ ေဒါက္တာဘေမာ္က ဓါတ္ပံုမ႐ိုက္ရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။

          သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ေဒါက္တာဘေမာ္သည္ အဂၤလိပ္စစ္ပုလိပ္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ကန္ေတာ္ႀကီးပတ္လမ္း(ယခုနတ္ေမာက္လမ္း) သူ႔ေနအိမ္သို႔ ကားႏွင့္သြားၾက၏။ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း သူႏွင့္အတူပါသြားေလသည္။ သူ၏ေနအိမ္သို႔ ေရာက္ေလေသာအခါမွ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ သတင္းေထာက္ အမ်ားေရွ႕တြင္ သူ႔အေတြ႕အၾကံဳ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ဇာတ္အစံုအလင္ကို ရွင္းျပပါေတာ့သည္။

          ““၁၉၄၅-ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမာ္လၿမိဳင္ မုဒံုဘက္ကို ဂ်ပန္ႏွင့္အတူ ထြက္ေျပးခဲ့ပါတယ္။ ၾသဂုတ္လ ၁၇-ရက္ေန႔မွာ မုဒံုကေနၿပီး ဗန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္တစ္ခါသြားပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကေနၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ ေဆးဂံုၿမိဳ႕ (Saigon) ကို သြားျပန္ပါတယ္။ ေဆးဂံုၿမိဳ႕မွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးႏွင့္သားသမီးမ်ားကိုေတြ႕ၿပီး သူတို႔ကို ကိုယ့္ဗမာျပည္ျပန္ပို႔ေပးရန္ စီစဥ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုစီစဥ္ၿပီးေနာက္ ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ တစ္ခါ ေဖၚမိုဆာ(Taiwan)  ကိုသြားျပန္ပါတယ္။

          တ႐ုပ္ျပည္ ေဖၚမိုဆာကၽြန္း ေရာက္ၿပီးလို႔တစ္ခါ ဂ်ပန္ျပည္ကို ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔သြားျပန္ပါေသးတယ္။ လမ္းမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ အေမရိကန္ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စင္းနဲ႔ တိုးပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္စီးလာတဲ့ ဂ်ပန္ေလယာဥ္ပ်ံကို စက္ေသနတ္နဲ့လိုက္ပစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလယာဥ္ပ်ံကိုေမာင္းတဲ့ဂ်ပန္ဟာ အေတာ္ေလးဉာဏ္ေကာင္းသူျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို အေမရိကန္ေလယာဥ္ပ်ံကစက္ေသ နတ္နဲ႔ပစ္တယ္ဆိုရင္ပဲမလြတ္သာမေရွာင္သာတဲ့အဆံုးမွာေလယာဥ္ ပ်ံကို က်ည္ဆန္ထိမွန္သြားတဲ့အေနနဲ႔ တစ္ခါထဲ ပင္လယ္ထဲကို ထိုးၿပီးဆင္းသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ အခ်ိန္ေလးအေတာ္ၾကာသြားမွ တစ္ခါျပန္ၿပီးအထက္ကို ထိုး တက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္စီးလာတဲ့ ဂ်ပန္ေလ ယာဥ္ပ်ံထဲက အေမရိကန္ေလ ယာဥ္ပ်ံကို ျမင္ေတာ့ျမင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရီးက အေတာ္ေလး ေ၀းသြားၿပီ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္က လိုက္ၿပီး စက္ေသနတ္နဲ႔ မပစ္ ေတာ့ဘူး။

          ေအာက္တိုဘာလ ၂၄- ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ဂ်ပန္ျပည္ ေပၚသို႔ေရာက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ မွာ ဂ်ပန္အစိုးရကလည္း စစ္႐ႈံးလို႔ လက္နက္ခ်ေနၿပီ။ အေမရိကန္ စစ္တပ္က ရွိရွိသမွ် ဂ်ပန္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား အဆင္းအတက္ မျပဳရလို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။

          ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕နဲ႔ အေတာ္ ခရီးလွမ္းတဲ့ ေတာစပ္တစ္ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔စီးလာတဲ့ ဂ်ပန္ ေလယာဥ္ပ်ံဟာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ၿပီး ဆင္းရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ဂ်ပန္ေတာ္ရြာေလး တစ္ရြာမွာသြားၿပီးပုန္းေနရ ပါတယ္။ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းမွာ သြားေရာက္ခိုလႈံရ ပါတယ္။ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အစစ အရာရာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လို႔ သူ႔ရဲ႕ေက်းဇူးတရားကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ပါဘူး။

          ေန႔ရွိသမွ် အခ်ိန္တိုင္းလိုလို ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္ဗမာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကို အၿမဲတမ္းနားစြင့္လို႔ေနပါတယ္။ ေနာက္ ဇန္န၀ါရီလမွာ ဦးေအး(ျမင္းပြဲအသင္းဥကၠ႒ႀကီး ဦးဘိုးေဗ်ာ့၏ သမက္)ဟာ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ မစၥတာရန္႔နဲ႔အတူ အစိုးရဖြဲ႕လိုက္ၿပီလို႔ တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားမိပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကိုယ့္ဗမာျပည္ကို အလြန္ျပန္ခ်င္တာေၾကာင့္ အေမရိကန္စစ္တပ္က စစ္ဗိုလ္ႀကီးထံမွာ ဗမာျပည္မွာ အဓိပတိလုပ္ခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာဘေမာ္ဆိုတာက်ဳပ္ပဲဆိုၿပီး အဖမ္းခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမရိကန္စစ္တပ္က တိုက်ိဳၿမိဳ႕ေထာင္ႀကီးမွာ ခ်ဳပ္ထားပါတယ္။

          အဲဒီအခ်ိန္က တိုက်ိုဳေထာင္ႀကီးထဲမွာ အက်ဥ္းသားတရားခံကို ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ခြဲျခားထား ပါတယ္။ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသားတရားခံဆိုရင္ အကႌ်အနီ၀တ္ထားပါတယ္။ တိုင္းတစ္ပါးသားဆိုရင္ အကႌ်အျပာ၀တ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အကႌ်အျပာကို ၀တ္ထားရပါတယ္။ ဒီေထာင္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီး(အေမရိကန္လူမ်ိဳး)က ကၽြန္ေတာ့္ကို ပန္းကန္ေဆးခိုင္း အမႈိက္လွည္းခိုင္း တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မလုပ္ဘူးလို႔ ျငင္းပါတယ္။

          ဒီလိုေျပာတာေၾကာင့္ ေထာင္ပိုင္ႀကီးက စိတ္အလြန္ဆိုးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၉-ေပ ၆-ေပသာ ရွိတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ေျပာင္းေရႊ႕ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေျမာက္လာ တဲ့အထိ ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေနခဲ့ရပါတယ္။

          အေမရိကန္စစ္တပ္က စစ္ဗိုလ္ေတြ မၾကာခဏ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲလာၿပီး ၿခိမ္းေခ်ာက္ပါတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံက စစ္တရားခံကို ႀကိဳးေပးသည့္ဓါတ္ပံု၊ ရက္ရက္စက္စက္သတ္ျဖတ္ထားပံုမ်ားကို ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏခဏလာျပပါသည္။ ၾကာေတာ့ ““ေၾသာ္.. ငါလဲဒီလိုေသရေတာ့မွာပဲ။ ငါေနတဲ့ဗမာျပည္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွျပန္ေရာက္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ငါအလြန္ခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြ ေတြနဲ႔လည္း ဘယ္ေတာ့မွေတြ႕ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး””လို႔ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ခုလို ကံေကာင္းေထာက္ မလို႔ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြနဲ႔ မေသမေပ်ာက္ျပန္လည္ၿပီးေတြ႕ရတာ အမ်ားႀကီးပဲ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာျဖစ္မိပါတယ္။ ေႏွာင္းအတိတ္ကအေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားမိရင္ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။

          ယင္းသုိ႔ေျပာေနစဥ္မွာပင္ ေဒါက္တာဘေမာ္၏အသံသည္ ငိုသံပါလာ၏။ ၿပီးေနာက္ မ်က္ရည္ မ်ားလည္း စီး၍က်လာပါသည္။ သူ၏စကားကို နားႏွင့္ၾကားရေသာ ကၽြႏု္္ပ္တို႔တစ္ေတြသည္လည္း ရင္ညြန္႔ထဲက တစ္လႈိက္လႈိက္ တစ္ဖိုဖိုႏွင့္ ခံစားေနရေလသည္။

          ““ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမရိကန္ျပည္ ျပည္ထဲေရးဌာနက ဗမာျပည္မွာရွိတဲ့ အေမရိကန္ ေကာင္စစ္၀န္ ခ်ဳပ္ထံ အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ အေၾကာင္းၾကားပံုက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမရိကန္စစ္တပ္က ဇူလိုင္လ ၃၁-ရက္ေန႔မွာ အဂၤလိပ္ဆက္သြယ္ေရးဌာနသို႔ အပ္လိုက္ေၾကာင္း၊ အေမရိကန္စစ္တပ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အဂၤလိပ္ကဖမ္းခုိင္းလို႔ ဖမ္းထားတာျဖစ္ေၾကာင္း။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းမ်ား ကိုလည္း ျပန္လည္ၿပီးေပးေၾကာင္း ေၾကညာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခု အဂၤလိပ္စစ္ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ ကိုယ့္ဗမာျပည္ကို ျပန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။””

          ယင္းသို႔ ေဒါက္တာဘေမာ္က သူ႔ကိုယ္ေတြ႕ကိုေျပာျပသည္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ နာရီ၀က္ခန္႔

ၾကာသြားသည္။ ၿပီးေနာက္ သတင္းေထာက္မ်ားကလည္း မသိ၊ မရွင္းသည့္အခ်က္ႏွင့္ သူတို႔ သိလိုေသာအခ်က္မ်ားကို ေမးျမန္းပါသည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ကလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် ေျဖဆိုပါသည္။ ေျဖဆိုၿပီးေသာအခါ ..

ကၽြႏ္ုပ္စပ္စု။    ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ေကာ ဘယ္လိုေနပါသလဲ။

ေဒါက္ဘေမာ္။  ။ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ဟာ တ႐ုပ္ျပည္ေဖၚမိုဆာ မွ ဂ်ပန္ျပည္ကို ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ အသြားလမ္းမွာ ေလယာဥ္မီးေလာင္ၿပီးပ်က္က်ပါတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံတစ္ခုလံုး

                             ရစရာမရွိေအာင္ ပ်က္စီးသြားတယ္။ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)နဲ႔တူ ပါသြားတဲ့ ဗမာျပည္က တတိယတန္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတာ့ ဒီေနရာမွာပဲ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသဆံုးသြားတယ္။ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကေတာ့ မီးေလာင္တဲ့ဒဏ္ရာနဲ႔ တိုင္ဟိုကူး ေဆး႐ံုမွာ တက္ေရာက္ကုသေနတာ ၂-ရက္အၾကာမွာပဲ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာသိခဲ့ပါတယ္။

          ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ႏွင့္ပတ္သက္၍ မေမွ်ာ္လင့္ေသာသတင္းဆိုးႀကီးကို ေဒါက္တာဘေမာ္ ထံမွ ၾကားလိုက္ရသည့္အခ်ိန္မွစၿပီး လူ႔ေလာကႀကီး၏ အေျပာင္းအလဲျမန္ေသာသေဘာတရားကို သြား၍ သတိထားလိုက္မိသည္။ သူ႔ကို လြန္စြာမွခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းမိသည္။ သူ႔ကိုခ်စ္ေသာေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ႏွေျမာတသလည္း ျဖစ္မိပါသည္။ ““ေၾသာ္.. ကိုယ့္မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)တစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္ေလၿပီကိုးဟူ၍ ေတြးမိၿပီး အားငယ္သလိုလိုလည္း ျဖစ္မိပါသည္။

          ဤသို႔ ေဒါက္တာဘေမာ္ကေျပာလိုက္စဥ္ ေဒါက္တာဘဟန္က ေမ့ေနေသာ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို သတိျပန္ရေလဟန္ျဖင့္ ““ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ဗံုးခ်တုန္းက ပထမဆံုးေရာက္လာတာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)မဟုတ္လား...။ အခုလို ကိုယ့္မိတ္ေဆြႀကီးတစ္ေယာက္ ဆံုး႐ႈံးပ်က္စီးရတာ ၀မ္းနည္းစရာပဲဗ်ာ””ဟူ၍ ကၽြႏု္ပ္ကိုၾကည့္ကာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေသာအသံျဖင့္ ေျပာေလသည္။ ထိုစဥ္တြင္မွ ေဒါက္တာဘဟန္အိမ္ဗံုးခ်စဥ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ကၽြႏ္ု္ပ္၏စိတ္အာ႐ံု၀ယ္ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ေပၚလာျပန္ပါသည္။

          သည္အေၾကာင္းကိုပင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား သြား၍ေျပာျပပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း ကၽြႏ္ုပ္ကဲ့သို႔ပင္ ၀မ္းနည္းတသျဖစ္ေၾကာင္းကို သူ၏ၫႈိးေနေသာမ်က္ႏွာထားက သက္ေသခံလ်က္ရွိေလသည္။

          ေလာက၌ရွိေသာ လူသားမ်ားသည္ မ်ိဳးမတူဇာတ္မတူအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၾက၏။ ၾကာ၍လာေလေသာ္ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး သံေယာဇဥ္ႀကိဳး သြယ္ယွက္လာေလသည္။ တစ္ေယာက္ ေသာသူမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးသြား၏။ က်န္ရွိေသာသူမ်ားက ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေလသည္။ ဤသည္တို႔ကား တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ ထားရွိေသာ ခ်စ္ၾကည္မႈပင္ မဟုတ္တံုေလာ။

          ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ရက္လြန္ေျမာက္လာေလေသာအခါ နံနက္ ၈-နာရီတြင္ ကၽြႏု္ပ္အပါအ၀င္ မိတ္ေဆြတစ္စုသည္ ေဒါက္တာဘေမာ္ႏွင့္အတူ ေရႊတိဂံုဘုရားသို႔ တက္ေရာက္၍ ဖူးေမွ်ာ္ေလသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေဒါက္တာဘေမာ္အိမ္၌ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို ပင့္၍ ဆြမ္းေကၽြးေလသည္။