၁၉၄၃-ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၁၅-ရက္ေန႔မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသား ျဗန္ဟတ္ေဘြအသင္းႀကီး ႏွစ္ပတ္လည္က်င္းပပြဲတစ္ခု ျပဳလုပ္ပါသည္။ ဒီက်င္းပပြဲျပဳလုပ္ဖို႔ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔အသင္းႀကီးမွ ေကာ္မီတီမ်ားကို ႀကိဳတင္၍ စည္းေ၀းေခၚလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုႏွစ္ပတ္လည္ က်င္းပပြဲျပဳလုပ္သည့္အခါမွာ ျမန္မာထဲမွ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးဦးကိုဖိတ္ေခၚၿပီး၊ မိန္႔ခြန္းစကား အနည္းငယ္ေျပာဖို႔ေကာင္းပါတယ္။
ဒီလိုက်င္းပပြဲျပဳလုပ္သည့္အခါမွာ ဘယ္၀န္ႀကီးက စကားေျပာပိုေကာင္း ပါသလဲဆိုေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္က အဆိုတင္သြင္းလိုက္သည္။ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး သခင္ႏုဟာ စကားေျပာကလည္းေကာင္းတယ္၊ အခ်က္အလက္လဲမိတယ္။ သူ႔ကိုလာဖို႔ဖိတ္ေခၚရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ဟာလည္း ဒီေကာ္မီတီလူႀကီးေတြထဲမွာ ေပါင္းသင္းဆက္သြယ္ေရးလူႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္အဆိုတင္သြင္းတာကို ေကာ္မီတီလူႀကီးေတြ အားလံုးက သေဘာတူဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔ျဗန္ဟတ္ေဘြ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသား အသင္းႀကီးက ကၽြႏ္ုပ္ကိုစာတစ္ေစာင္ေပးလိုက္ပါသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ ဒီစာကိုယူၿပီးေတာ့ ျပည္လမ္း ၆-မိုင္ ပေတးျခံ၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး႐ံုး အတြင္း၀န္ ဦးေရႊေဘာ္ ကို၊ ပထမသြားေတြ႕တယ္။ ေနာက္ၿပီးမွ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး သခင္ႏုကို သြားေတြ႕ သည့္အခါ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ ျဗန္ဟတ္ေဘြအသင္းႀကီးမွ ေပးလိုက္သည့္စာကို သခင္ႏုသို႔ေပးလိုက္ပါသည္။ သခင္ႏုဟာ ကၽြႏ္ုပ္ေပးလိုက္သည့္စာကိုဖတ္ၿပီးသည့္အခါ ဒီလုိမိန္႔ခြန္းေျပာတာေတြကို ကၽြႏ္ုပ္ဟာ မကၽြမ္းက်င္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ကျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာႏုဟာ မိန္႔ခြန္းေျပာတာ အင္မတန္မွေတာ္တယ္။ အခ်က္အလက္လည္းမိတယ္။ ယခု၀န္ႀကီးေတြ မိန္႔ခြန္းစကားေျပာသည့္ အထဲမွ ဆရာႏုထက္ေတာ္သည့္၀န္ႀကီး တစ္ေယာက္မွမရွိပါဘူး။ သူကလည္း တစ္ေအာင့္ေလာက္ ၾကာမွ လက္ခံလိုက္ပါသည္။ ေကာင္းပါၿပီ လာပါမည္ဆိုတဲ့ကတိကိုလည္း ေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ပတ္လည္က်င္းပသည့္ေန႔မွာ ေလယာဥ္ပ်ံလာ၍ ဥၾသဆြဲတာႏွင့္ သြားတိုးေနတယ္။ သခင္ႏုကလည္း မပ်က္မကြက္ နာရီျပန္ ၂-ခ်က္ခြဲေလာက္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျဗန္ဟတ္ေဘြအသင္းႀကီးတည္ရာ လတၱာလမ္းေအာက္လမ္း ျဗန္ဟတ္ေဘြအသင္းႀကီးသို႔ အ၀ါေရာင္ ကားပုပုကိုစီးၿပီး၊ ေခါင္းေပါင္းသကၠလပ္အကႌ်အနက္၊ ေလးေထာင့္အကြက္လံုခ်ည္တို႔ကို ၀တ္ဆင္၍ လက္ထဲမွာ တုတ္ေကာက္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ထားၿပီး သူႏွင့္အတူ အေဖၚတစ္ေယာက္လည္းပါလာပါသည္။ သူ၏အေဖၚရဲ႕နာမည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ဟာ ေမ့ေနပါၿပီ။ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္တုိင္ပဲ ေမာ္ေတာ္ကားတံခါးကို သြားဖြင့္ေပးၿပီး၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျဗန္ဟတ္ေဘြအသင္းႀကီး ဒုတိယအထပ္ဧည့္ခံပြဲသို႔ေရာက္ေအာင္ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ပတ္လည္က်င္းပပြဲသို႔ တက္ေရာက္ႂကြလာသည့္ ေကာ္မီတီေတြေရာ၊ ဥကၠ႒ေတြေရာ၊ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္မက်န္ အကုန္လံုးတုိ႔ႏွင့္မိတ္ေဆြဖြဲ႕ေပးပါသည္။
ေနာက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ပြဲႏွင့္ ဧည့္ခံတယ္။ အဲဒီလိုဧည့္ခံၿပီးသည့္အခါက်မွ ကၽြႏ္ုပ္က သခင္ႏုကိုသြားေျပာတယ္။ ဆရာႏုမိန္႔ခြန္႔ေျပာပါေတာ့လို႔ဆိုေတာ့ သခင္ႏုဟာ မိန္႔ခြန္းစကားေျပာမည့္ စင္ျမင့္ေပၚသို႔တက္သြားၿပီး မိန္႔ခြန္းစကားေျပာတယ္။ ဟိုစဥ္အခါက သူမိန္႔ခြန္းေျပာတာေတြဟာလည္း ရီစရာစကားေတြအမ်ားႀကီးပါပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ပတ္လည္က်င္းပျပဳလုပ္သည့္ က်င္းပပြဲအတြက္ လည္း သခင္ႏုေျပာသည့္ မိန္႔ခြန္းစကားမ်ားႏွင့္ အဓိပၸါယ္တိုက္ဆိုင္၍ညီညြတ္ၿပီးေတာ့လည္း ေနပါတယ္။ အသံကလည္းေကာင္းတယ္၊ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဒီအခ်ိန္မွာ အကဲခတ္မိပါသည္။ အသံကလည္းေကာင္း မိန္႔ခြန္းစကား တရားေဟာေျပာသည့္အခါမွာလည္း အခ်က္အလက္ထိတယ္၊ ျပတ္လည္းျပတ္သားတယ္၊ ဒီအခ်ိန္အခါဟာ ၁၉၄၃-ခုႏွစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ ေသခ်ာစြာအကဲခတ္တယ္၊ ဟိုစဥ္အခါမွာ သခင္ႏုဟာ ၃၆-ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ပိန္ပိန္ျဖဴျဖဴခပ္ေခ်ာေခ်ာ ႐ုပ္ရည္သနားကမား၊ သူ႔ကို အကဲခတ္ခန္႔မွန္းၾကည့္ရင္ အသက္ ၂၀-ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိမယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။
ႂကြေရာက္လာၾကသည့္ေကာ္မီတီလူႀကီးေတြက ကၽြႏ္ုပ္ကို၀ိုင္း၀န္း၍လာေမးၾကတယ္။ သခင္ႏုဟာ စကားေျပာအင္မတန္ေတာ္တယ္။ ခ်ီးက်ဴးစရာသိပ္ေကာင္းတယ္။ သူဟာ မိန္းမယူၿပီးၿပီလား၊ လူပ်ိဳလားဆိုတာကို ကၽြႏ္ုပ္ကိုလာေမးၾကတယ္၊ ကၽြႏ္ုပ္ကျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊ သခင္ႏုဟာ မိန္းမယူၿပီးပါၿပီ၊ သမီးတစ္ေယာက္လည္းေမြးၿပီးၿပီ၊ သူယူထားသည့္မိန္းမဟာ ပန္းတေနာ္က သမာဓိၿမိဳ႕၀န္ ေျမပိုင္ရွင္ဦးေအာင္ၿငိမ္း၏သမီးအငယ္ မျမရီျဖစ္ပါသည္။
ဒီဦးေအာင္ၿငိမ္းဟာ ကၽြႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြႀကီး ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕အုပ္ ဦးဘအံုးႏွင့္လည္း သိကၽြမ္း ခင္မင္ရင္းႏွီးၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ၃-ဦးဟာ အင္မတန္မွခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။ ဦးေအာင္ၿငိမ္းဟာ အသက္ႀကီး၍ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အေဖေလာက္ရွိပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔တေတြ သူ႔ကိုေခၚတာဟာ ဘႀကီး-ဘႀကီးလို႔ပဲ ေခၚၾကပါသည္။ တစ္ခါက ဦးေအာင္ၿငိမ္းဟာ မ်က္စိနာလို႔ေဆး႐ံုမွာလာကုတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးဘအုန္းတို႔ကလည္း ခဏခဏသြားေရာက္ၾကည့္႐ႈေမးျမန္းတယ္။ အဲဒီလို သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈ ေမးျမန္းသည့္အခါက်ေတာ့ ဘႀကီးဦးေအာင္ၿငိမ္းက ေျပာျပတယ္။ ဘယ္လိုေျပာျပသလဲဆိုေတာ့ ထမင္းထုပ္ကို ေခါင္းေပၚမွာတင္ၿပီး ဒီလိုသမက္မ်ိဳးကိုလိုက္ရွာပါ၊ ထမင္းထုပ္ဟာ ေခါင္းေပၚက က်ရင္က်သြားမယ္၊ ေမာင္ႏုလိုသမက္မ်ိဳး ဒီတစ္သက္မွာ မရႏိုင္ပါဘူး။ ေမာင္ႏုဟာ အင္မတန္ ေတာ္တယ္။ ငါ့ကိုလည္း အားႀကီး႐ိုေသေလးစားတယ္။
No comments:
Post a Comment