Monday, September 13, 2010
Sunday, September 12, 2010
Saturday, September 11, 2010
ကၽြႏု္ပ္၏ အာသီသ
ကၽြႏု္ပ္၏ အာသီသ
ကၽြႏု္ပ္သည္ ၁၄-ႏွစ္သားက ဗမာျပည္ကိုေရာက္လာခဲ့သူတဦးျဖစ္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္ဘ၀တသက္တြင္ ေခတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အစိုးရအသီးသီး ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပံု၊ ဒုကၡအစံုစံုတို႔ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ထူးျခားေသာ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို “ထူးတဲ့စပ္စု” ပထမတြဲ၌၎၊ ယခုဤ “၇၅-ႏွစ္အၾကား ၄၉-ႏွစ္အျမင္(ဗမာျပည္)”စာအုပ္၌၎၊
တစြန္းတစေဖၚျပထားပါသည္။ ေနာက္ထြက္မည့္စာအုပ္မ်ားတြင္လည္း ဆက္လက္ေဖၚျပ ေပ
ဦးမည္။
ကၽြႏု္ပ္၏အသက္သည္ ၆၂-ႏွစ္ရွိေလျပီ။
ခ်စ္ၾကည္ေရး
ခ်စ္ၾကည္ေရး
ေရွးႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ကပင္ တရုပ္အမ်ိဳးသား၊ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ားသည္ ဗမာျပည္၀ယ္ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္ကစ၍ တဦးႏွင့္တဦး ညီညီညြတ္ညြတ္ပင္ ေနထိုင္လာခဲ့ၾက၏။ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနခ်ိန္၌သာလွ်င္ လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရး ကြဲျပားမႈေပၚ အေျခတည္၍ အဓိကရုဏ္းၾကီးမ်ား ျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္း ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ အုပ္စိုးေသာ ကာလဆိုးၾကီး၌ပင္လွ်င္ ဗမာ၊ တရုပ္၊ အိႏၵိယ ဤလူမ်ိဳးသံုးဦးသည္ ေသြးေသာက္ ညီအစ္ကိုမ်ားပမာ တေယာက္အေရးကို တေယာက္ ကူညီခဲ့ၾကသည္မွာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ပင္။
ကၽြႏ္ုပ္ဆိုလွ်င္ ယခု အသက္ ၆၂ - ႏွစ္ ရွိေလျပီ။
““ကၽြႏ္ုပ္သိေသာ ဦးသန္႔””
““ကၽြႏ္ုပ္သိေသာ ဦးသန္႔””
ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ဦးသန္႔ ခင္မင္သိကၽြမ္းခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀-ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ဦးသန္႔ကို သိစက ပန္းတေနာ္ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ျဖစ္ေလသည္။ ဦးသန္႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကို မိတ္ဆက္၍ေပးသူမွာ ၿမိဳ႕အုပ္ ေပါင္းတည္ဦးဘအုံးျဖစ္ေလသည္။ ဤသမယကစ၍ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စတင္ၿပီးခင္မင္ လာခဲ့ၾကေလ၏။
သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အေနေ၀းေနမႈေၾကာင့္ ဦးသန္႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ထူးဆန္းသည့္ကိစၥႀကီးငယ္မ်ား မေပၚေပါက္ခဲ့ေပ။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြအမ်ား၏ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ခ်က္ေၾကာင့္ ၁၉၄၉-ႏွစ္တြင္ ျမန္မာ တုိင္းရင္းသားေလွ်ာက္သည္။ ၁၉၅၀-ျပည့္ႏွစ္တြင္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား လက္မွတ္ကို ရရွိေလသည္။ ဤတိုင္းရင္းသားလက္မွတ္ကို ရလွ်င္ရခ်င္း ပထမဦးစြာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဦးသန္႔ႏွင့္သြား၍ တိုင္ပင္ေလသည္။
““ပင္လံုေဒၚႏုရင္ႏွင့္ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ””
““ပင္လံုေဒၚႏုရင္ႏွင့္ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ””
ထိုစဥ္က အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ရွိသည္။ ဤအဖြဲ႕မွာ တပ္ေပါင္းစံု အမ်ိဳးသမီး ခ်ီးျမႇင့္ေရးအဖြဲ႕ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းအဖြဲ႕ထဲတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ဇနီးႏွင့္တကြ ခယ္မ၊ မရီးမ်ားပါ ပါ၀င္ၾကေလသည္။ ႀကီးမွဴးစီစဥ္ၫႊန္ၾကားသူက ပင္လံုေဒၚႏုရင္၊ အမ်ိဳးသားဘက္ကဆိုလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္စပ္စု၊ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား ဘာဘူႀကီး၊ ဗမာအမ်ိဳးသားထဲကဆိုပါလွ်င္ ဦးဘသြင္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဤအဖြဲ႕သည္ မဂၤလာဒံု စစ္ေဆး႐ံုသို႔ တက္ေရာက္ကုသေနေသာလူနာမ်ားအား သူတို႔စားေသာက္လိုသည့္ အစာအာဟာရကို တစ္လလွ်င္တစ္ႀကိမ္ ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းပါသည္။
တစ္ႀကိမ္က မွတ္မွတ္ရရ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ပင္လံုေဒၚႏုရင္သည္ ၂၄-လမ္းသို႔လာ၍ ကားျဖင့္ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲမ်ားကို သယ္ရေလသည္။ ကားထဲ၌ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားျပည့္လွ်ံ၍ေနေလသည္။ ထိုင္ရေသာလူမွာလည္း ေဘးသို႔မလွည့္သာေအာင္ပင္ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းႏွင့္လိုက္လာရ၏။ ၂၄-လမ္းမွ မဂၤလာဒံုအထိ ခရီးကားနီးလွသည္မဟုတ္၊ တစ္လမ္းလံုး ဤအတိုင္းပင္လိုက္ပါလာခဲ့ရ၏။ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္လည္း ခ်က္ၿပီးေသာဆီမ်ား ေပက်ံကုန္၏။
““အင္းစိန္ ေအာင္ပြဲ””
““အင္းစိန္ ေအာင္ပြဲ””
ကၽြႏ္ုပ္၏ ၀ါသနာအေၾကာင္းကို ေရးရေပဦးမည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏၀ါသနာကား အဘယ္မည္ေသာ အလုပ္မ်ိဳးကိုမဆို စပ္စပ္စုစုလုပ္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း လူအမ်ားမသိေသးေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ားကို စပ္စပ္စုစုပင္ သိတတ္ေလသည္။
အထူးသျဖင့္ ပြဲလမ္းႀကီးမ်ား၊ ဧည့္ခံပြဲႀကီးမ်ားလိုလိုပင္ ကၽြႏ္ုပ္တက္ေရာက္သည္က မ်ားပါ၏။ တတ္ႏိုင္သမွ် လူအမ်ားစုေ၀း၍ျပဳလုပ္ေသာ လုပ္ငန္းတိုင္းလိုလို အားေပးကူညီခဲ့ေပသည္။ ဤကား ကၽြႏ္ုပ္၏၀ါသနာဟုဆိုလွ်င္ မမွားေပ။
၁၉၄၉-ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁-ရက္ေန႔တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္း ဥကၠ႒ႀကီး စိန္ဘရားသား ဦးထြန္းစိန္၊ ဦးဆင္- ေဒၚေဌး (သား) ဦးေမာင္ေမာင္၊ ဦးသံတိုင္၊ ဦးျမရင္တို႔ ေရာက္လာၾကပါသည္။ သူတို႔ ကၽြႏ္ုပ္အိမ္သို႔ လာရျခင္းအေၾကာင္းကို စံုစမ္းၾကည့္ေသာအခါ ““အင္းစိန္ေအာင္ပြဲ တပ္ေပါင္းစံုဂုဏ္ျပဳပြဲအတြက္ တပ္မေတာ္သားေပါင္း ၁၅၀၀ အျပင္ ဧည့္သည္ေတာ္ လူ ၃၀၀ ခန္႔ တက္ေရာက္မည့္ပြဲကို ဦးစပ္စုက တာ၀န္ယူၿပီး ကူညီေစခ်င္ပါတယ္”” ဟူ၍ဆိုလာ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း မိတ္ေဆြအမ်ားေပးအပ္ေသာ တာ၀န္ကို လက္ခံလိုက္ေလသည္။
““ေကြကြင္းကြဲကြာ””
““ေကြကြင္းကြဲကြာ””
ကၽြႏ္ုပ္၏ လြန္စြာခ်စ္ခင္ေသာ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးရျခင္း၏ တရားခံ အစစ္သည္ကား “စစ္” ပင္တည္း။
စစ္ဟူသည္ ကမၻာေပၚရွိ လူသားမ်ားကို ဘယ္အခါသမယမွ် ေကာင္းက်ိဳးမျပဳ။ သားတကြဲ၊ မယားတစ္ကြဲ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းခ်င္းလည္းကြဲ၊ ခ်စ္သူခ်င္းလည္း ကြဲေစႏိုင္ေပသည္။ ဤမေကာင္းေသာစစ္ႀကီးကပင္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကို ဒီတစ္သက္တြင္ ဘယ္ေတာ့မွ် မေတြ႕ရေလေအာင္ ခြဲလိုက္ေပေတာ့သည္ တကား။
ကၽြႏု္ပ္သည္ အိႏၵိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာေန႐ူးႏွင့္ ေတြ႕ေသာအႀကိမ္သည္ လြန္စြာမွ နည္းပါးခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေန႐ူးကိုတြဲ၍ တ႐ုပ္၊ ဗမာ၊ အိႏၵိယ သတင္းစာမ်ားက ေဖၚျပခဲ့ဖူးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သတင္းစာမ်ားထဲတြင္ ကၽြႏ္ုပ္အား “အိႏၵိယစပ္စု” ဟူ၍ပင္ ဘြဲ႕ကမၸည္း ေပးထားသည္အထိ ျဖစ္ေနေပ၏။
““၁၂ ႏွစ္တိုင္ မေမ့ႏိုင္””
““၁၂ ႏွစ္တိုင္ မေမ့ႏိုင္””
ကၽြႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)အတြက္ ဂ်ပန္ယမ္ ၁၀၀၀၀ လွဴဒါန္း ခဲ့သည္။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အေနႏွင့္လည္း အေလးျပဳခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း လုပ္သင့္ လုပ္အပ္ေသာကိစၥ၀ိစၥႀကီးတစ္ခု ၿပီးေျမာက္သြား၍ လြန္စြာမွ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးေနမိေလသည္။
ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ဂ်ပန္ျပည္၌ ေနႏိုင္ခြင့္ရွိေသာ အခ်ိန္ပိုမ်ားကို ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အမ်ိဳးတူေသာ တ႐ုပ္အမ်ိဳးသားမ်ား၊ ဂ်ပန္ေခတ္၀ယ္ ဗမာျပည္သို႔ လာေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္ဖူးသည့္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း မ်ား၊ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသား မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ထပ္မံ၍ ေတြ႕ရေလသည္။ သူတို႔ႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္းကား ကိုယ့္မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလသည္။ သူတို႔ႏွင့္အတူ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဂ်ပန္ျပန္တစ္ျပည္လံုးကို ေလွ်ာက္၍ လည္ပတ္ၾက၏။
““တိုက်ိဳတြင္ အတူတူ မ်က္ရည္က်ခဲ့သည္””
““တိုက်ိဳတြင္ အတူတူ မ်က္ရည္က်ခဲ့သည္””
ကၽြႏ္ုပ္သည္ အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) အ႐ိုးျပာကို ဂ်ပန္ျပည္မွ အိႏၵိယသို႔ယူေဆာင္ေရးအဖြဲ႕ထဲတြင္ ပါ၀င္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ကၽြႏ္ုပ္က မေစာင့္ႏိုင္ေပ။ ကိုယ္အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုေသာေဇာက ထိန္းမရေအာင္ပင္ ခံစားေနရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဗမာျပည္ရွိ အိႏၵိယသံ႐ံုးသို႔သြားၿပီး အိႏၵိယသံအမတ္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ေျပာျပပါသည္။ ေျပာျပသည့္အေၾကာင္းအရာမွာ ““ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဂ်ပန္ျပည္မ်ာရွိတဲ့ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)အ႐ိုးျပာကို အိႏၵိယယူေဆာင္လာတဲ့အခါမွာ နယူးေဒလီကို သြားပါမယ္။ ခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)အ႐ိုးျပာရွိတဲ့ ဂ်ပန္ျပည္ကိုလည္း တစ္ေခါက္ေလာက္သြားၿပီး အေလးျပဳခ်င္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သံအမတ္ႀကီးက ေထာက္ခံစာေရးၿပီး ဂ်ပန္ျပည္မွာရွိတဲ့ အိႏၵိယသံ႐ံုးကို သံႀကိဳးစာတစ္ေစာင္႐ိုက္ေပးေစလိုပါတယ္”” ဟူ၍ ေျပာျပေလသည္။
““ႀကံဳခဲ့ရသည္””
““ႀကံဳခဲ့ရသည္””
အိႏၵိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာေန႐ူးသည္ အိႏၵိယျပည္သို႔ ျပန္၍သြားေလၿပီ။ သည့္ေနာက္ ၂-ရက္အၾကာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)၏အ႐ိုးျပာအိုး အိႏၵိယျပည္သို႔ ယူေဆာင္လာေရးကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဗမာျပည္ရွိအိႏၵိယသံ႐ံုးသို႔ သြားေရာက္ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကည့္ ေလသည္။
ထိုအခါ အိႏၵိယသံ႐ံုးရွိ ပထမအတြင္း၀န္ (D.Muruge San) က ကၽြႏ္ုပ္အား စကားျပန္ႏွင့္ ျပန္လည္၍ ေျပာၾကားသည့္စကားမွာ ““ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကို အေလးထားတဲ့မိတ္ေဆြအား အထူးပဲေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္) အ႐ိုးျပာကို သြားေရာက္ယူငင္တဲ့အခါမွာ မိတ္ေဆြလည္း လိုက္ပါရန္ ႀကိဳတင္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါ့မယ္”” ဟူ၍ ျပန္ေျပာပါသည္။
““အိႏၵိယသံ႐ံုးသို႔ပို႔သည့္ စာတစ္ေစာင္””
““အိႏၵိယသံ႐ံုးသို႔ပို႔သည့္ စာတစ္ေစာင္””
အခ်ိန္တို႔သည္ တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ကုန္လြန္လာခဲ့၏။ စကၠန္႔တိုင္း၊ မိနစ္တုိင္း၊ ကမၻာေလာက ႀကီးသည္ အေျခအေနေျပာင္းေန၏။ အေဟာင္းအေဟာင္းတို႔သည္ ပ်က္ျပဳန္းၿပီး အသစ္အသစ္တို႔ ထပ္မံ၍ျဖစ္ေနၾကသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ မိတ္ေဆြႀကီး ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကို မေမ့။ အခ်ိန္ျပည့္ သတိရလ်က္ပင္ရွိေနေသးသည္။
ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔(စ္)ကို လြမ္းဆြတ္သတိရေလတိုင္း သူ႔အေၾကာင္းကို စံုစမ္းၾကည့္ေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္အဖို႔ ဤသည္ကပင္လွ်င္ အလုပ္၀တၱရားသဖြယ္ျဖစ္၍ ေနေလ၏။
Subscribe to:
Posts (Atom)